عکس| آمریکایی‌ها از "دندان‌های نیش و پنجه ببر" برای حمله به چینی‌ها استفاده می‌کنند

به گزارش مجله خبری نگار، آمریکایی‌هایی که در شبه جزیره کره می‌جنگیدند و متحدان آنها زیر پرچم سازمان ملل متحد این حمله را "درو" نامیدند و هدف آن خلاص شدن از شر هرچه بیشتر نیرو‌های داوطلب چینی و نیرو‌های ارتش کره شمالی بود که سئول، پایتخت کره جنوبی و شهر‌های هنگ چئون در ۸۰ کیلومتری شرق آن و چونچئون در شمال آن، در ۲۴ کیلومتری شمال آن را اشغال کردند.

داوطلبان ارتش خلق چین هیچ تانکی نداشتند و نیرو‌های کره شمالی بیشتر تانک‌های خود را در نبرد‌های سنگین در سال ۱۹۵۰ از دست دادند. تهدید اصلی که آمریکایی‌ها می‌خواستند از شر آن خلاص شوند، حملات عظیم امواج انسانی چینی بود که از زمان مداخله چینی‌ها در جنگ در اکتبر ۱۹۵۰، روحیه سربازان آمریکایی را تضعیف کرده بود.

ارتش ایالات متحده تصمیم گرفت روحیه سربازان خود را تقویت کند و روحیه داوطلبان چینی را با روش‌های جنگ روانی به هم بزند. رهبران آمریکا تصور می‌کردند که چینی‌ها از ببر و اژد‌ها می‌ترسند و طبق فرهنگ چینی ببر شجاع، قوی، بی رحم و در عین حال وحشتناک است و نماد قدرت و قدرت است، بنابراین امپراتوران و اشراف آنها را با ببر مقایسه کردند.

بر این اساس، به خدمه تانک‌های ایالات متحده دستور داده شد که تانک‌های خود را با نقاشی‌های سر، دندان‌های نیش و پنجه‌های ببر‌هایی که می‌کوبیدند، رنگ آمیزی کنند. اعتقاد بر این بود که این امر چینی‌ها را وحشت زده می‌کند. در واقع، در جلوی تانک‌های M-۴ و M۴۶ Patton آمریکایی با دندان‌های نیش تیز رنگ آمیزی شده بود.

فرمانده عملیات نظامی در شبه جزیره کره، ژنرال متیو ریدگوی، که تنها یک ماه پیش جانشین ژنرال داگلاس مک آرتور بود، گفت که بازپس گیری موازی ۳۸ یک "پیروزی عظیم" برای ارتش هشتم ایالات متحده خواهد بود و بر اساس دستور سازمان ملل متحد، پیشروی "کمونیستی" متوقف خواهد شد و تأکید کرد که نیروهایش "قصد حمله به چین را ندارند. "

نیرو‌هایی که زیر پرچم سازمان ملل متحد فعالیت می‌کردند، تحت فرماندهی ژنرال آمریکایی متیو ریگوی و ژنرال کره جنوبی لی هونگ سان در این نبرد حضور داشتند. این نیرو‌های مهاجم عمدتا متشکل از ارتش هشتم ایالات متحده و لشکر‌های پیاده نظام اول و سوم کره جنوبی بودند که توسط واحد‌های فیلیپینی، بریتانیایی، کانادایی، استرالیایی و نیوزیلندی تقویت شده بودند، با نیرو‌های کره شمالی به فرماندهی چو یونگ جین و کیم چانگ دوک و نیرو‌های داوطلب چینی به فرماندهی پنگ دوهای.

حمله آمریکا به لطف برتری قاطع قدرت آتش، به ویژه از هوا، توانست پیشروی کند و شهر هونگ، چون در ۱۵ مارس تصرف شد و یک هفته بعد در ۲۲ مارس، نیرو‌های آمریکایی و متحدان آنها شهر چونچئون را خالی یافتند و نیرو‌های چینی و کره شمالی از آن به سمت شمال عقب نشینی کردند.

در جریان عملیات چاک دهنده، ۶۷۲ سرباز و ۴۱ خلبان توسط آمریکایی‌ها کشته شدند، در حالی که آمار دقیقی از تلفات در میان نیرو‌های داوطلب چینی و ارتش کره شمالی وجود ندارد، اما ارتش ایالات متحده تلفات انسانی مخالفان خود را در طول نبرد بین اول تا پانزدهم مارس بیش از ۷۰۰۰ کشته تخمین می‌زند.

آمریکایی‌ها توانستند پیشروی کنند و مناطقی را که در این عملیات بزرگ نظامی هدف قرار داده بودند، اشغال کنند، اما نتوانستند نیرو‌های داوطلب عظیم چینی را که زودتر عقب نشینی کردند و توانستند از متحمل شدن ضربات سنگین جلوگیری کنند، نابود کنند. نقاشی‌های ببر در جلوی تانک‌های آمریکایی احتمالا روحیه آمریکایی‌ها را بیشتر از جنگجویان چینی ترسیده تقویت کرده است.